گازی که از کفش چرم زنانه مجلسی منتشر می شود علت اصلی سقط جنین است

تقریباً در اواسط قرن شانزدهم تا هفدهم کفش چرم زنانه مجلسی توسط اعضای جامعه عالی، مفسران مذهبی و حتی ویلیام شکسپیر بزرگ نیز مورد تمسخر قرار گرفت.

تنها در سال 1533 بود که به دلیل عروسی سلطنتی کاترین دی مدیچی، که با دوک اورلئان در حالی که کفش‌های پاشنه سواری پوشیده بود، ایده یک کفش پاشنه بلند به عنوان «خانم» شناخته شد.

با این حال، تا قرن نوزدهم، کفش چرم زنانه مجلسی هنوز عمدتاً توسط مردان اشرافی مانند لویی چهاردهم فرانسوی استفاده می‌شد که (گفته می‌شود) اغلب برای جبران سایز کوچک خود کفش‌های پاشنه‌دار می‌پوشید. او حتی یک علامت تجاری پاشنه قرمز ایجاد کرد که از همه اعضای مرد دربارش خواست آن را بپذیرند.

در دوران ویکتوریا، پاشنه‌های مدرن واقعاً شروع به شکل‌گیری کردند. فناوری‌های پیشرفته دوخت، پاشنه‌های ملایم‌تر و راحت‌تری را با تمرکز بر روی پاشنه خمیده‌ای برای نشان دادن «زنانگی و ظرافت» فراهم می‌کند. با این حال، اینها هنوز کاملاً غیر عملی بودند.

پاشنه‌های استیلتو که امروزه بسیار محبوب هستند، تا سال 1954 دیده نشدند. این سبک از پاشنه‌ها توسط راجر ویویر ابداع شد و نامی به آن داده شد که در زبان ایتالیایی به معنای «خنجر نازک» است. در طی 50 سال آینده، پاشنه پا در محبوبیت خود متزلزل شد، اما یک چیز مسلم است: کفش های پاشنه بلند همیشه در قلب (و روح) خانم های شیک پوش جایگاهی خواهند داشت.

کفش چرم زنانه مجلسی در حالی که زندگی خود را به عنوان یک اختراع کاملاً عملی آغاز کرد، طی صدها سال به یک نماد وضعیت و یک صنعت پررونق تبدیل شده است و اغلب به همان اندازه که کارکرد آن مربوط به هنر است.

همانطور که آنها تکامل یافته اند، البته، مواد و تکنیک هایی که برای ساخت آنها استفاده می شود نیز تغییر کرده است. تصور می‌شود که قدیمی‌ترین کفش‌ها از چرم پیچیده در حدود 40000 سال پیش ساخته شده‌اند! بنابراین، واقعاً تاریخچه کفش های زنانه به آن زمان برمی گردد.

با این حال، کفش‌سازی در اروپا در اوایل دوره باروک به یک هنر تبدیل شد. مواد استفاده شده نشان دهنده طبقه اجتماعی استفاده کننده است (همانطور که برای قرن ها انجام می دادند). بنابراین، به عنوان مثال، مردم عادی کفش های ساخته شده از چرم را می پوشند، در حالی که اشراف از طرح های مشابه، فقط از چوب ساخته شده اند.